Η... μοναξιά του Μπουφόν
Ο Γιώργος Καραμάνος κοιτάζει μέσα από τα «Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», το... ταξίδι καθήκοντος του Τζίτζι, που υπέροχα καταδικασμένος να παρακολουθεί το παιχνίδι από μακριά, αξίζει την «Χρυσή Μπάλα» όσο κανείς.
«Ναι, αλλά δεν θα πας στο γήπεδο για τον Νόιερ», ήταν ένα εύστοχο σχόλιο από κάτω. Στην περίπτωση του Τζίτζι Μπουφόν όμως τούτος ο αντίλογος παύει να έχει ισχύ. «Μα καλά», θα πεις και θα έχεις τα δίκια σου, «από Μάη μήνα ανοίγεις κουβέντα για τον επόμενο Γενάρη;». Μα αφού τώρα είναι τα σπουδαία. Εδώ κρίνεται η όλη φάση του βραβείου και όχι στο ποιος θα ξεκινήσει καλά την επόμενη σεζόν. Και σηκώσει την κούπα ή όχι, ο Τζίτζαρος το αξίζει περισσότερο και από τον πολυβολητή Κριστιάνο, τον αγαπημένο μου Μέσι.
Πρέπει να την πάρει αυτός. Ειδικά τώρα, στα μεγάλα του. Τώρα που φαίνεται ακόμα πιο καλός και τρανός ακόμα και από τα ηλικιακά ντουζένια του στο έπος του Μουντιάλ του 2006. Αγέρωχος στα ψηλά, καθόλου βαρύς στα... ξαπλώματά του, έχει βαλθεί να το πάρει το διαολεμένο τρόπαιο που του λείπει. Πάντα με θυμάμαι στο δίλημμα να είμαι με τον Κασίγιας. Ετσι γούσταρε από παλιά το ισπανόφιλο DNA μου. Αλλο δικαίωμα στο λάθος δεν έχω και δεν γίνεται να μην μπω και 'γω, δεν γίνεται να κρατήσω τον πισινό μου έξω από το γαϊτανάκι της αποθέωσης. Γιατί ναι ρε φίλε, Για τον Μπουφόν θα πληρώσεις ακριβά το εισιτήριο σου, απλά για να είσαι εκεί τη στιγμή που θα γράφει ιστορία. Και για φέτος και για όλα όσα έχει κάνει, θα του έδινες όλο το χρυσάφι της μπάλας!
Και έτσι για όσους δεν το έχουν διαβάσει, να πόσο ωραία τα είχε εξηγήσει ο Γκαλεάνο...
«Εκεί, όπου πατάει, το χορτάρι δεν φυτρώνει. Είναι μόνος του και δεν τον παίζει κανένας. Καταδικασμένος να παρακολουθεί το παιχνίδι από μακριά, χωρίς να μπορεί να απομακρυνθεί από το χώρο ευθύνης του, μοιάζει να περιμένει τον τουφεκισμό του. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και μάρτυρας, αυτός που πληρώνει τα σπασμένα, ο εν πολλαίς αμαρτίαις μετανοών. Ακόμα και ο καρπαζοεισπράκτορας του τσίρκου.
Κάποτε τον έντυναν στα μαύρα, όπως και το διαιτητή. Δεν ήταν τυχαίο. Στεκόταν κάτω από τα δοκάρια του για να χαλάσει ό,τι όμορφο πάσχιζαν να δημιουργήσουν οι αρτίστες των γηπέδων. Ακόμα και τώρα που προσπαθεί να μεταμφιεστεί, φορώντας φανταχτερά χρώματα, μήπως και ξεγελάσει τη μοναξιά του, ο τερματοφύλακας παραμένει ο κακός, εκείνος που πάντα φταίει.
Βλέπετε είναι που όχι μόνο δεν σκοράρει, αλλά περιμένει αποφασισμένος να εμποδίσει τους άλλους από το να το κάνουν. Το γκολ είναι η μεγαλύτερη χαρά του ποδοσφαίρου. Γι αυτό πληρώνουν εισιτήριο οι οπαδοί και σε τούτο είναι που θα ουρλιάξουν περισσότερο όταν συμβεί. Μα ενώ ο σκόρερ παλεύει να προσφέρει αυτή τη χαρά, ο καρμοίρης, ο κακορίζικος ο πορτιέρο είναι που του τη χαλάει και το στερεί από τον κόσμο.
Οι συμπαίκτες του μπορούν να κάνουν κάποιο λάθος, αλλά πάντοτε έχουν τη δυνατότητα να εξιλεωθούν. Μία θεαματική προσποίηση, μία ζογκλερική ενέργεια, μία πάσα ακριβείας, ένα απίστευτο γκολ και όλα τους συγχωρούνται. Για εκείνον όμως δεν ισχύει το ίδιο. Το πλήθος δεν μπορεί να συγχωρέσει τον τερματοφύλακα. Τη στιγμή που τα ατσάλινα χέρια του γίνονται για μία στιγμή μεταξωτές κλωστές και η μπάλα ξεφεύγει, ξεγλιστρώντας από μέσα τους και κατευθύνεται προς τα δίχτυα, τότε είναι τελειωμένος. Καθώς το τόπι χάνεται από την αγκαλιά του, μαζί του χάνεται και κάποιος τίτλος, ένα πρωτάθλημα και το κοινό ξεχνάει μονομιάς όλα όσα εκείνος μέχρι τότε έχει προσφέρει.
Απαντες θυμούνται τη μητέρα που τον γέννησε, την οικογένεια και όλο το γενεαλογικό του δέντρο. Η κατάρα της στιγμής τον σημαδεύει για πάντα. Δεν θα μπορέσει ποτέ να την αφήσει ξωπίσω του και θα τον συντροφεύει έως το φινάλε της καριέρας του, μέχρι το τέλος της ζωής του. Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό το ζόρι του. Είναι και η καταδίκη όταν εκείνος δεν φταίει καν. Και πάλι όμως θα την πληρώσει. Κάποιος άλλος θα υποπέσει στο πέναλτι, αλλά ο πορτιέρο θα στηθεί χωρίς προστατευτικό τείχος απέναντι στον δήμιο του. Και όταν η ομάδα του δεν θα βρεθεί σε καλή μέρα, ξανά αυτός θα πρέπει να εξιλεώσει τις αμαρτίες των υπολοίπων, αποκρούοντας έναν καταιγισμό από σουτ.
Και κάπως έτσι έρχεται να επιβεβαιώσει την αδικία που του έγινε και που στο πρόσωπο του αντικατοπτρίζει την αδικία προς όλους τους τερματοφύλακες όλων των εποχών, εκείνη η αρχαία ποδοσφαιρική ιστορία, που έχει να κάνει με το νούμερο που διόλου άστοχα τους δόθηκε, όταν στήθηκαν οι αριθμοί της 11άδας. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι έχουν (είχαν, μίας και πλέον τα νούμερα δεν έχουν λογική) στην πλάτη το Νο1. Μήπως λοιπόν ήταν οι πρώτοι που θα πληρώνονταν; Κάθε άλλο. Ηταν και θα είναι εσαεί οι πρώτοι που θα πληρώνουν… »
Πηγή: gazzetta.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου